Ik ben opgegroeid in een dorpje in Ghana en woonde daar vlakbij een weeshuis. Toen ik een jaar of acht was ging ik iedere dag na school bij het weeshuis langs om met de kinderen die daar woonden te spelen. Zij sliepen op een slaapzaal in stapelbedden. Het weeshuis werd gerund door buitenlanders, die ook schoolspullen doneerden en verschillende projecten deden. De spelletjes die we speelden waren ook anders dan we in Ghana gewend waren. We speelden bijvoorbeeld trefbal. Soms legden mensen baby’s in dozen voor het weeshuis neer. De ouders waren niet in staat hun kinderen zelf op te voeden omdat ze agressieproblemen hadden of alcoholist waren. Hoewel ik zag dat de weeskinderen het moeilijk hadden omdat ze hun ouders nooit zagen of niet wisten wie dat waren, sprak het leven in het weeshuis mij aan. Ik zag dat er ook kinderen naar Duitsland gingen. Dat voelde echt als een soort ruimtevaart, ik wilde dat ook wel!

In mijn herinnering waren de kinderen in het weeshuis heel getalenteerd. Zo was er een tweeling die super hard kon rennen. Ook was er iemand die heel goed muziek kon maken en eentje die allerlei trucjes kende op het skateboard. Misschien was het een uitlaatklep voor hun. Ook al wist ik dat die kinderen het moeilijk hadden, ik vond het fijn om daar te zijn. Vanaf mijn negende woon ik in Nederland. Toen ik terugging op latere leeftijd was het weeshuis gesloten.