Na de inname in het weeshuis kwamen de vondelingen onder de hoede van een min, die borstvoeding, verzorging en persoonlijke aandacht gaf. De minnen kregen een bescheiden maar zeer welkome vergoeding voor hun werk. De minnen namen niet alleen baby’s in huis, ook oudere kinderen waren welkom. De minnenkinderen bleven er gemiddeld tot hun vijfde jaar. De minnen waren onmisbaar bij de opvang en opvoeding van de vondelingen; we kunnen de plaatsing bij de minnen goed vergelijken met de tegenwoordige opvang in pleeggezinnen.

Tussen 1780 en 1793 waren er maar liefst 2438 minnen in dienst van het weeshuis. Bij meer dan de helft van hen is maar één kind geplaatst, maar er waren ook zogenaamde ‘topminnen’ bij, zoals Angenietje Swarthof. In januari 1782 kwam het eerste minnenkind bij haar in huis. Haar man was net overleden en ze stond er alleen voor, als weduwe zonder inkomen, met vijf kinderen. Angenietje Swarthof verzorgde in totaal 129 kinderen. Op een gegeven moment kreeg ze hulp van haar oudste dochter. Zo kon het dat ze soms zelfs acht kinderen tegelijk opvingen. 

Audiofragment over Angenietje Swarthof, ingesproken door Nettie Blanken

Afbeeldingen:
De Looiersgracht bij de Prinsengracht, hier vlakbij woonde Angenietje Swarthof
Tekening door Gerrit Lamberts, 1815
De eerste inschrijving van de min Angenietje Swarthof in het minnenregister, 23 januari 1782. Ze werd ingeschreven onder de naam van haar overleden man, Sloten.